Op 31 juli is het eindelijk zover: een bezoek van het communicatieteam van Museum IJsselstein (MIJ) aan het veelbelovende Museum Voorlinden in Wassenaar. Een verlaat afscheid van conservator Catherine. Met een schoolreisjesgevoel gaan we op pad in de semi-gloednieuwe bolide van conservator Amy, die net haar rijbewijs heeft. In één keer geslaagd, dus we stappen vol vertrouwen in haar Peugeot 107 richting Den Haag.
Waar hebben vrouwen het zoal over tijdens een autorit van een klein uur? Over mannen en autorijden, over vrouwen en autorijden, ‘op de borden rijden’ of met je navigatie. Over U2 waar Esther de avond hiervoor naartoe is geweest. Over de muziek van Jett Rebel, wel of geen koolhydraten en natuurlijk bespreken we onze verwachtingen van het bezoek aan Voorlinden.
Mooi en stijlvol
Mijn verwachtingen van Voorlinden zijn niet heel hooggespannen. Veel highlights zijn al uitgebreid in de media aan bod geweest. Het zwembad, het zonnende echtpaar. Ik verwacht dat er niet heel veel verrassingen zullen zijn. Ik heb het mis. Om te beginnen is het gebouw veel groter dan je denkt. Het is echt een groot museum. Hoge plafonds, enorme zalen, veel glas, prachtige doorkijkjes naar de schitterende tuinen van tuinarchitect Piet Oudolf. En alles -tot aan de brandblussers toe!- is even mooi en stijlvol afgewerkt. Ik ben onder de indruk, en dat betreft dan alleen nog maar de architectuur, omgeving en inrichting.
We beginnen bij de (fotografie) expositie van Rodney Graham (1949) – That’s not me. Super-realistische en haarscherpe fotografie in enorme lichtbakken. Graham verzamelt rekwisieten en bouwt hiermee een levensecht decor waarin hij zelf als ‘acteur’ de hoofdrol heeft. Indrukwekkend. Een verrassende tegenstelling tussen de megafoto’s is de schilderijenwand vol bescheiden, abstracte en kleurrijke werken. Ook van Grahams hand. Graham is pas later in zijn carrière gaan schilderen. A Partial Overview Of My Brief Modernist Career (2006 – 2009). Heel erg mooi. Ik kan hier uren naar kijken. Maar er is (nog veel) meer te bewonderen. De expositie van Rodney Graham is tot 17 september 2017 te zien.
Vaste collectie
Ik ben erg benieuwd naar de sculpturen van Roni Horn. Ze zijn opgenomen in de vaste collectie van Voorlinden. Enorme pastelkleurige ‘snoepjes’ van glas die door de matte structuur eerder van kunststof lijken te zijn. Door het intrigerende materiaal nodigen ze erg uit tot aanraken. Maar dat mag uiteraard niet. De (vele) suppoosten in het museum zien hier scherp op toe.
Het zonnende koppel – Ron Mueck, Couple under an Umbrella (2013) is griezelig levensecht en een beetje eng. Komt dat door de grootte van de personages? De ongeknipte teennagels? De aderen in de huid? Het zijn echte mensen, maar toch ook weer niet. We gaan snel naar het zwembad van Leandro Erlich (Swimming Pool, 2016). Een hele aparte ervaring, deze optische illusie.
Een letterlijk grote verrassing is het enorme stalen werk van Richard Serra (Open Ended, 2007-2008). Ook weer een beeld waarbij je gevoel voor ruimte en verhoudingen behoorlijk op de proef wordt gesteld. Je kunt er tussendoor lopen en het via een trap van bovenaf bewonderen. Het doet me een beetje denken aan de foto’s en video’s die ik wel eens heb gezien van ‘The Wave’, een ontsluiting van zandsteen in de Amerikaanse staat Arizona. Heel indrukwekkend.
Het thema van deze tentoonstelling is tijd. De tijd ergens tussen de kloktijd en de niet meetbare tijd. De tussentijd. Hier ontstaat creativiteit. De tafel met de wekkers trekt meteen mijn aandacht. Een intrigerende verzameling. ‘Wait’ is de titel van het werk. Een persoonlijk document van kunstenaar NEOC (Coen Kamp 1956 – 2010). De tikkende wekkers staan voor een periode van grote onzekerheid en het wachten op een toekomstbepalende doktersuitslag. De kunstenaar heeft de opstelling van het werk zelf niet meer mogen meemaken.
In één van de andere zalen liggen twee bronzen klokken op de grond. Forever Mi en Forever Do (2016). De kunstenaar (Latifa Echakhch) heeft de originele Italiaanse klokken van grote hoogte naar beneden laten vallen. Ik vind dat persoonlijk best een beetje jammer van die prachtige antieke klokken, maar ik begrijp de symboliek. Ook de witte werken van Jan Schoonhoven (1914 – 1994) zijn vertegenwoordigd. Ook één van mijn favorieten. En er is nog enorm veel meer moois. De Spirale van Günther Uecker, de Black Kites van Arturo Hernández Alcázar, Major Tom van Edith Dekyndt en nog veel meer dat een vervolgbezoek rechtvaardigt. ‘De tussentijd’ loopt tot 5 november van dit jaar.
Het bezoek aan Voorlinden was supergezellig en geslaagd en vooral een indrukwekkende beleving. Kunst, architectuur en een prachtige natuurlijke omgeving vormen samen het totaalplaatje Voorlinden. We sluiten ons bezoek af in de Museumwinkel en fantaseren en filosoferen wat over ons eigen Museum IJsselstein. Deze twee musea zijn natuurlijk wat betreft omvang en budgetten totaal niet met elkaar te vergelijken. Maar des te meer valt op hoe knap het eigenlijk is dat onze conservatoren met beperkte ruimte en middelen toch iedere keer zulke schitterende tentoonstellingen weten neer te zetten.
Conclusie: een bezoek aan Museum Voorlinden is een absolute aanrader. Maar sla ook ons eigen IJsselsteinse MIJ niet over. Tot en met 17 september 2017 kun je hier de tentoonstelling ‘Eigentijds vervlochten met MIJ. Van Gispen tot Hutten en van Abramovic tot Blaisse’ beleven.
Dankjewel Catherine, Amy, Sheila en Esther voor een zeer geslaagde dag!
©Foto’s en tekst: Karin Doornbos / Liefs uit IJsselstein
Reacties zijn vanzelfsprekend welkom. Je reactie wordt pas na moderatie eventueel gepubliceerd. Als je je reactie privé wilt houden, vermeld dit dan even bij je bericht.
