Persoonlijk

Vandaag is later (en ben ik mijn telefoon kwijt)

door

Gisteren checkte ik toevallig of ik ’telefoon op afstand bedienen’ had ingeschakeld voor het geval ik ‘m eens zou kwijtraken. Niet dus. Ik heb op dat moment geen zin om me er verder in te verdiepen. Later, denk ik. Vandaag is het later en ben ik mijn telefoon kwijt.

Ik heb ‘m opgeladen en voordat ik de deur uitging in mijn jaszak gestopt. Dacht ik. Nee, weet ik zeker. Maar tijdens het rondje-met-het-hondje wil ik een foto maken, en: no phone. Da’s gek. Ik bedenk dat ik me vergist heb en loop verder. Na een klein uur ben ik weer thuis en ga meteen op zoek naar mijn Samsung. Zonder succes. Als ik met een andere telefoon twee keer mijn eigen nummer bel en nergens in huis iets hoor overgaan dringt het tot me door dat ik mijn telefoon echt kwijt ben.

Telefoon kwijt in IJsselstein
Foto: Pixabay

Mijn halve leven
Pure paniek. Wat nu? Mijn halve leven zit in dat toestel. Foto’s. Werk. Agenda. En wat als de een of andere mafkees nu toegang heeft tot mijn sociale media-accounts en WhatsApp-gesprekken? Een nieuwe telefoon kopen zou nog het minste probleem zijn. De batterij begint minder te worden, en ook de fotokwaliteit laat soms wat te wensen over. Maar al mijn foto’s, filmpjes, herinneringen? Weg? Help!

Zakkenroller
Ik doe mijn half uitgetrokken jas weer aan en maak de hond vast aan de riem. Die kan haar lol niet op. ‘Joe, nog een keer naar buiten!’ Op straat loop ik al mijn gangen na. Onderweg heb ik de bizarre neiging om aan iedere passant te vragen of ze soms een telefoon hebben gevonden. “Ja natuurlijk mevrouw. Een Samsung zegt u?” Er spookt van alles door mijn hoofd. Raar, raar, raar. Als het toestel uit mijn zak op de grond gevallen is, dan had ik dat toch moeten horen? Misschien een zakkenroller?

Hond Zoe met bal in IJsselstein
Hond Zoé tijdens ochtendrondje

Ochtenddrolletje
Niet zo heel ver van huis kom ik langs het grasveldje waar ruim een uur eerder mijn viervoeter haar ochtenddrolletje heeft gedeponeerd. EN DAAR LIGT ‘IE! Onopvallend, met het beeldscherm in het natte gras. Vermoedelijk uit mijn zak gegleden bij het voldoen aan de gemeentelijke opruimplicht. Wat een opluchting! En wat een geluk.

Selffulfilling prophecy
Hoe plaats je zo’n voorval? Gisteren dacht ik eraan dat het kon gebeuren (maar mij gebeurt dit niet) en dan gebeurt het. Selffulfilling prophecy? Een waarschuwing, toeval, Mercurius retrograde? Domme pech? En uiteindelijk veel geluk? Enniewee: honderdduizendmiljoen dank aan het universum en de voorzienigheid.

En: wat als ik mijn telefoon niet had teruggevonden? Ben jij je telefoon wel eens kwijtgeraakt? Hoe heb je dit opgelost? Kun je ‘m op afstand bedienen? Foto’s en filmpjes in de Cloud? (Ook niet per se veilig.) Tips, tricks? Laat het me weten!

©Tekst en foto’s (tenzij anders vermeld): Karin Doornbos / Liefs uit IJsselstein. info@liefs-uit-ijsselstein.nl

New friend with benefits

door

We worden steeds betere vrienden, A. en ik. Ik moet erg aan hem wennen. Supersnel. Visueel heel sterk. Geen ochtendhumeur of andere opstartproblemen. Een verademing na de vorige. My new BFF (with lots of benefits!). Maar perfect is hij zeker niet.

Struikelen over de toetsen
Hij mag dan wel een SSD-schijf hebben, binnen vijf seconden opstarten en afsluiten (jeej!) en beschikken over een prachtig Full HD beeld en kraakhelder geluid. Maar. Er moet ook gewerkt worden. En het keyboard is op z’n zachts gezegd ‘niet zo prettig’. Ik struikel continu over de toetsen. Alles zit net op een andere plek dan ik gewend ben. Waar is m’n ‘del-toets’ gebleven? De platte stugge toetsen zijn niet zo fijn als je lange nagels hebt.

 


Niet het juiste richtinggevoel
Er moet ook weer een muis komen, want het touchpad is erg zwaar en heeft niet altijd het juiste richtinggevoel. Jammer, ik werk niet graag met de muis. RSI-klachten spelen dan veel sneller op. Bovendien ben je dan weer een USB-ingang kwijt.

Black Friday
Stiekem was ik liever op mijn oude vertrouwde rammelbak verdergegaan. Maar na ruim acht jaar trouwe dienst en steeds frequenter opkomende gebreken, vastlopers en uitvalsverschijnselen is er geen ontkomen meer aan. Na grondige research en een beetje hulp van Black Friday en de koele blauwe boys ben ik eruit.


Tien dingen tegelijk doen
Elke laptop heeft z’n voor- en nadelen. Ik heb een aantal exemplaren uitgeprobeerd en daar was ik snel klaar mee. Sowieso hebben ze allemaal het ongemakkelijke en geheugenslurpende Windows 10. Met deze Acer Aspire A515 kan ik dankzij de NVIDIA Geforce 2 GB stand alone videokaart foto’s én video’s bewerken. Met de Intel Core i5 processor en 8 GB werkgeheugen kan ik muziek afspelen, een film kijken, mailen, een nieuwsbrief maken, facebooken, twitteren en dit bij voorkeur allemaal tegelijkertijd zonder dat de boel vertraagt of vastloopt. Een verademing. En niet te vergeten: bloggen. Bij deze!

©Tekst: Karin Doornbos / Liefs uit IJsselstein.
Foto’s: Tim Gouw – Unsplashed / Creative Commons

Reacties zijn vanzelfsprekend welkom. Je reactie wordt pas na moderatie eventueel gepubliceerd. Als je je reactie privé wilt houden, vermeld dit dan bij je bericht.

Liefs uit IJsselstein

 

De dag die je (niet) wist dat zou komen

door
Barbies in de bieb barby in de kunst in IJsselstein

Lente
Nietsvermoedend genoten we van het voorjaar. Verse plantjes en zaadjes in de grond. Nieuwe tuinstoelen. Een zwanengezin. Een seizoen vol belofte. Nederland had zojuist bijna het Eurovisie Songfestival gewonnen. Onze Oranjejongens stonden in de coulissen te trappelen om in Brazilië de wereldtitel te veroveren. Plannen maken. Een nieuwe lente. Een nieuw blog.

En toen dat telefoontje. Zo’n telefoontje dat je ergens diep van binnen altijd vreest. “Bent u de dochter van”. Ja dat ben ik. Was ik. Ambulance, ziekenhuis. Afscheid.

Loslaten
Dan volgt er een tijd waarin er naast het verwerken van een heleboel verdriet ook een heleboel praktische zaken geregeld moeten worden. Nooit bij stilgestaan dat zoiets zoveel tijd en energie in beslag neemt. En dan. Je eigen positie herijken. ‘Ineens geen kind meer’. Die dingen. Zaken die eerst belangrijk waren zijn het plotseling niet meer. En omgekeerd. Het grote loslaten.

Barbies in de bieb
De tijd verstrijkt in een razend tempo. En zo ben je ineens bijna twee jaar verder. Er zijn mensen die aan de poort van je domein(naam) rammelen. Maar hé, dat gaat zomaar niet. De hoogste tijd om weer aan de slag te gaan. De verhalen uit mijn hoofd op papier. Die eerste -nooit gepubliceerde- blogpost voor ‘Liefs uit IJsselstein’ met als titel: ‘Barbies in de bieb’ eindelijk afmaken. Barbies in de bieb. Een verwijzing naar de toenmalige expositie van Pet van de Luijtgaarden bij Museum IJsselstein (MIJ) met de bibliotheek als satellietlocatie. Inmiddels heb ik meer met die barbies en aanverwanten te maken dan ik op dat moment kon vermoeden. Van de schoonheid en de troost. En zo is de cirkel weer rond.

xX Liefs uit IJsselstein

 

Reacties zijn vanzelfsprekend altijd welkom. Je reactie wordt pas na moderatie eventueel gepubliceerd. Als je je reactie privé wilt houden, vermeld dit dan even onder je bericht.