Lente
Nietsvermoedend genoten we van het voorjaar. Verse plantjes en zaadjes in de grond. Nieuwe tuinstoelen. Een zwanengezin. Een seizoen vol belofte. Nederland had zojuist bijna het Eurovisie Songfestival gewonnen. Onze Oranjejongens stonden in de coulissen te trappelen om in Brazilië de wereldtitel te veroveren. Plannen maken. Een nieuwe lente. Een nieuw blog.
En toen dat telefoontje. Zo’n telefoontje dat je ergens diep van binnen altijd vreest. “Bent u de dochter van”. Ja dat ben ik. Was ik. Ambulance, ziekenhuis. Afscheid.
Loslaten
Dan volgt er een tijd waarin er naast het verwerken van een heleboel verdriet ook een heleboel praktische zaken geregeld moeten worden. Nooit bij stilgestaan dat zoiets zoveel tijd en energie in beslag neemt. En dan. Je eigen positie herijken. ‘Ineens geen kind meer’. Die dingen. Zaken die eerst belangrijk waren zijn het plotseling niet meer. En omgekeerd. Het grote loslaten.
Barbies in de bieb
De tijd verstrijkt in een razend tempo. En zo ben je ineens bijna twee jaar verder. Er zijn mensen die aan de poort van je domein(naam) rammelen. Maar hé, dat gaat zomaar niet. De hoogste tijd om weer aan de slag te gaan. De verhalen uit mijn hoofd op papier. Die eerste -nooit gepubliceerde- blogpost voor ‘Liefs uit IJsselstein’ met als titel: ‘Barbies in de bieb’ eindelijk afmaken. Barbies in de bieb. Een verwijzing naar de toenmalige expositie van Pet van de Luijtgaarden bij Museum IJsselstein (MIJ) met de bibliotheek als satellietlocatie. Inmiddels heb ik meer met die barbies en aanverwanten te maken dan ik op dat moment kon vermoeden. Van de schoonheid en de troost. En zo is de cirkel weer rond.
xX Liefs uit IJsselstein
Reacties zijn vanzelfsprekend altijd welkom. Je reactie wordt pas na moderatie eventueel gepubliceerd. Als je je reactie privé wilt houden, vermeld dit dan even onder je bericht.
